Uit de oude doos2: Irritatie is een schitterend woord

Ik sta te wachten op het perron. Nog vijf minuten voordat hij komt en mij naar Amsterdam brengt. Het is wringen en dringen om een plekje te bemachtigen zonder dat je naast iemand komt te zitten. Niet dat dat gaat. Vaak zit je op elkaar gepropt alsof je elkaar al jaren kent. Iedereen lijkt elkaar te kennen, zo dicht zitten ze op elkaar.

Ik kies een plekje. een tweezits. En zet mijn tassen naast mij neer, om mijn teratorium af te bakenen. Niet dat er niet iemand naast me mag komen zitten, maar liever niet. Gewoon de ruimte en vrijheid hebben.

De trein komt langzaam op gang en de stem van de conducteur klinkt vaag door de speakers. Zo ver weg, zo triest. Ik doe altijd mijn best om dan naar hem te luisteren omdat ik het anders zo zielig vind dat niemand anders hem hoort. Hij doet toch zijn best. Zal die eigenlijk wel doorhebben dat niemand hem hoort?

Voor mij zit een bejaard stel. Ze zeggen niks tegen elkaar, je ziet dat ze uitgepraat zijn. Toch straalt de liefde ervan af, pure liefde. Geen passie of verliefdheid, maar kameraadschap en....liefde.
Naast het gangpad zit een meisje met teveel make-up waardoor je haar gezicht niet meer kan zien. Zo'n meisje dat met haar zonnebril in de trein zit en verveelt voor zich uit staart, want de trein is eigenlijk beneden haar niveau.

schuin voor mij zit een jongen die verstopt zit onder zijn jas die drie maten te groot lijkt.
Langzaam gaat zijn hand naar zijn jaszak. Hij haalt er een klein, zwart, glimmend apparaatje uit. Zo glimmend dat de zon, die door de ramen van de trein helder schijnt, het licht weerkaatst, waardoor je niet kan zien welke kleur dit apparaatje nou precies heeft. Niet dat me dat interesseert maar het valt me toch op.
De draadjes lijken zich een eigen weg te begeven. Misschien weg van hem, niet willend om weer in zijn oren gestopt te worden. Maar tevergeefs.
Langzaam, met veel voorzichtigheid, doet hij de dopjes in zijn oren. Tenminste, ik neem aan dat dat zijn oren zijn, aangezien die verstopt zitten in zijn jas.

Dan klinkt de muziek. Het klinkt ver weg, maar toch zo dichtbij. te dichtbij. Irritant dichtbij. Je kan horen dat de muziek eruit komt, wat voor een soort muziek het is maar net niet genoeg om het exacte liedje te herkennen. Ik doe altijd mijn best om het niet te horen, of in ieder geval te doen alsof ik het niet hoor en mij niet absoluut niet irriteer.
Verdiept in mijn psychologie boek probeer ik bladzijde na bladzijde te lezen maar telkens als ik een zin in mij probeer op te nemen verdwijnt de zin halverwege in mijn geheugen en hoor ik de muziek die ik niet kan plaatsen door mijn hoofd heen gallen. Ik ben benieuwd of hij doorheeft dat ik mij irriteer. Mijn zuchten zal hij in ieder geval niet horen, daar staat de muziek te hard voor.

Allerlei vragen spoken door mijn hoofd: Moet ik er wat van zeggen? Zal hij mij dan geen klap verkopen? Hoort hij me wel? Wat voor een muziekstijl heeft hij? Wat is zijn lievelingskleur?
Ik weet dat die laatste vraag er eigenlijk niet toe doet en niet relevant is, maar het spookt toch op de een of andere manier door mijn hoofd.
Ze zouden een afstandbediening moeten uitvinden waardoor je de muziek van andere passagiers zachter kunt zetten. Dan snappen ze de hint wel. Maar als die afstandbediening in verkeerde handen valt en iemand maakt er een nucleaire bom van dan.... oké nu draaf ik door.
Mijn punt is dat het mij irriteert. Niet dat zijn muziek te hard staat, of dat altijd iedereen zijn muziek te hard heeft staan. Het irriteert mij zelfs niet dat deze mensen in mijn ogen een gebrek aan respect hebben. Het irriteert mij dat ik hier niks van zeg. Ik irriteer me dus eigenlijk aan mijzelf.
Maar is dat wel rechtvaardig. Is mijn haat en irritatie voor deze mensen wel rechtvaardig. Misschien zijn deze mensen allemaal toevallig slechthorend. Of zet hij zijn muziek wel harder door mijn gezucht.

Ik probeer mijn concentratie maar bij het boek te houden. Misschien moet ik in het vervolg wel hardop gaan lezen. Misschien helpt dat.
Origineel gepost op: 20-03-2010